مامان از کودکی هام بگو

هرچی کتاب روانشناسی میشناختم که می تونست کمکم کنه رو زیرو رو کردم. تا تونستم تله تکس و اینترنت رو بلعیدم. اما نشد که نشد. پسر کوچولوی من هر روز که بیشتر می گذشت لجبازتر و پرخاشگرتر ازهمیشه میشد. بدون اینکه بدونم منبع جوشش همه تغییر رفتارهاش خودمم ,شیوه تربیتی غلطمو ادامه می دادم. با هر جیغش عصبی تر شدم. دربرابر خواسته هاش توان نه گفتن نداشتم. نمی دونم شاید حوصله جیغ زدنش ونداشتم. اصلا ازاون اقتدار مادرانه در من خبری نبود. توی خونه ما فرزند سالاری حاکم بود. بریم پارک بریم. برگردیم خونه . نه .باشه یکم دیگه هستیم. بستنی می خوام. باشه عزیزم. واست می خرم. شده بودم غلام حلقه به گوش پسرم. درمونده وناتوان. مهد رفتن هم درش اثر نداشت. ...